Category: Boeken / books

Posted on by — Leave a comment

Ik ging op reis en ik las… WIJ

Elvis PeetersIk ging op reis en heb veel gelezen. Rare boeken.

De enige echte Elvis, zijnde Peeters, is een talige duizendpoot. Dat blijkt uit zijn songwerk bij Aroma di Amore en De Legende, zijn literaire concerten, een paardenverhaal (van Nietzsche), zijn gedichten en… romans. De laatste in de rij las ik op reis, WIJ.

Elvis Peeters - WijWij toont ons de leefwereld van een vriendengroep. Waar verveling leidt tot experiment. En experiment tot ontsporing. Waar streling geen tederheid is. In een boek dat geen moreel oordeel geeft, vraagt of verdient. Gewoon, de ondraaglijke leegheid van gruwel.

Peeters beschrijft ongepaste daden met gepaste, a-morele scherpte. Met explicitisme verontrustender over de bredere omgeving waarin de hyper-verveling gedijt dan de uitspattingen van de hyperverveelden zelf.

Een absoluut hoogtepunt is de verantwoording van de ontsporingen in een marktgericht denken. De gehanteerde analogieën oprecht… ironisch. De hoofdstuktitels… kippenvel. De ware gruwel… de verlichte vorm van gewenning, tolerantie. Wat je pas beseft als je met brute kracht weer wakker wordt geknald. De (nochtans voorspelde) truuk met de wesp, de ultiem zelfzuchtige ‘oplossing’ met de baseball bat, de fatale ‘krak’. Het open einde laat veel… open. De zekerheid dat diezelfde zij van Wij het helemaal zullen maken in de wereld van ons. slik

De gebruikte taal mocht meer staccato, nog meer de taal van de verworpenen, nog meer desinteresse. Het vertelperspectief iets duidelijker. En de mix van de hippe muziek van zij die zich verwerpen en de voorliefde voor Heidegger en co van hij die toch wat anders is, komt niet los van de schrijver zelf.

Maar globaal heeft Peeters gedaan wat literatuur soms kan (Dag Arm Varkentje): het onvoorstelbare voorstelbaar maken. Daarmee heeft deze Elvis het gebouw duidelijk nog niet verlaten. Amai.

(ik geeft toe dat ik ooit -1998- zijn romandebuut ‘Spa’ las en niet onder de indruk was, zodat het terug in de winkel verdween)

Posted on by — 1 Comment

Het Budget Van Een Kleerkast

Sam De Graeve - Reizen met dochtersVan Sam De Graeve leerde ik dat je voor het budget van een kleerkast ook kan Reizen Met Dochters. Hijzelf ondernam twee zo’n reizen, waarvan de eerste eigenlijk een tot reisreportage omgebogen doktersadvies (meer zon!) was. Maar meer nog dan exotische verhalen leverde het amusante, gevatte en herkenbare mijmeringen op over het leven in en met een gezin. En wat dat zoal met een man doet. Bijzonder humoristisch vond ik zijn schitterende politieke metafoor daarover.

Maar de auteur vertelt niet enkel verhalen van een reizende mens, maar taal en tempo van het boek reflecteren ook de mens achter de schrijftafel. Zachtaardig, minzaam, licht laconiek. Bescheiden en niet springerig. Een verademing in een medialandschap vergeven van kolerieke figuren met mediazieke kapsones. Helemaal in lijn met zijn blog, zijn columns en zelfs zijn jurering voor de Gouden Uil.

Reizen Met Dochters is een fijn en vlot verteerbaar werk (en dat vraagt veel werk!), een met waanzin voor detail gemaakt miniatuur. Stijlvol uitgegeven ook. Kleurrijk, mooie tekeningen, grappige introotjes.

Maar wat gaat hij doen als de jongste telg (een zoon) 4 wordt?

Posted on by — Leave a comment

Een Hartelijk Verslag Van Deerniswekkende Gezelligheid

van Een Vormeloos Verhaal Van Haat En Schuldgevoel;   ook wel

Een Hartverscheurend Verhaal Van Duizelingwekkende Genialiteit

eggers-ehvvdg-alle-rechten-voorbehoudenBoektitel die alles want niks zegt, vooral niet pretendeert inhoudelijk te wezen, louter vormelijk schijnt. Zelfrecenserend. Grenzen verleggend, spottend. Teksten weergegeven zoals weggelaten. Boek vervreemd van het verhaal, zoals zijn titel niks over het debuutboek van Dave Eggers zegt, en toch alles. Duizelingwekkend? Geniaal? Indrukwekkend alleszins.

Eggers - EHVVDG -Dit is een nietmachinehfdstk 1. Hartverscheurend, indeed. Karakters geschetst. De achtergrond keurig ingekleurd. Verhaallijnen vermengd als veelgekleurde fluimen in een maanvormig spuugbakje. En de tekst ‘is‘. Zie de verrassing van de stervende vader. Plots toch hij. Na al die aandacht voor de moeder, die toch maar gelijk over ‘t ziekenhuis. Pff, dood? Oké. Maar op je verjaarnacht?

Eggers - EHVVDG -Goede broerhfdstk 2. Euforie. Gevoel van vrijheid. Je beseft nog niet dat je je vader eigenlijk niet kende. En je moeder. Zon, zee, eten, een erfenis en andere financiële tegemoetkomingen. De eerste barstjes. Wrevel. Roadtrip tussen blauwe lucht en blauwe zee. Gevecht. Wij (ik+jij), wereld (zij). nvadz (*) Hartverscheurendeherkenbaarheid.

Eggers - EHVVDG -fig.2 Glijdenhfdstk 3. Ontsporing van een leven als een variététheater. Spelletjes met een mes. Het leven van 2 pubers (een grote en een kleine). Een oudercontact is weird als je ‘ouder’ een oudere broer is, ook voor die ouder. hfdstk 4. Alles luchtig. Van relatie tot relatie, van broer tot broer. En een huis vuil.

hfdstk 5. Kijk, een hfdstk later kan het wel. Babysitter (allicht een gruwelmoordenaar). Uitgaan. Portefeuille gepikt (nog van je vader geweest). Toch niet. Voor niks een trap in je ballen gehad. Pffft.

hfdstk. 6. Medialeven? Start een zine! Wazige foto (zonder flapperende geheime delen). Speel een intake-interview (na) om met je smoel op TV te komen. Een spel van boek vs. realiteit. Ontrafeling van de ranzige kantjes van een jeugd. 24 en puberaalparanoïdepathetisch. nvadz(*) Alcoholische vader. Hatende moeder en het venijn van slagringen.

hfdstk. 7. Toch met je smoel op TV? Nodig je onwaardige vervanger uit voor je veelwardiger zine. Anonieme foto’s (zonder flapperende geheime delen). Speel een zelfmoord (na). Auteurs misbruiken het in boeken.

hfdstk 8. Leven, leven, leven. Sleep je voort. Verhuis. Zelfde zine. Ook geen succes met fake beroemdheden (die niet in TV-programma’s verschijnen indien daarom gevraagd). -hey, zie daar, Mc Sweeney’s oorsprong- Nieuw huis (waarom krijgen homo’s of artsen voorrang?). Nieuwe school (Toph). Bijna-dood ervaring (hard als een niersteen).

hfdstk. 9. Verleden beroemdheden. Fake dood. Toph verkoopt praat die niet normaal is voor een 13-jarige. Girlfriend in a coma. Fake verrijzenis.

hfdstk. 10. Onafwendbaar. Zoektocht. En het verleden nog gevonden ook. Huis (geen affectie). Moeder (ongeloof). Nacht bij Sarah (geen affectie). En zo verdomd koud. Verstrooid als stenen in (koud) water.

hfdstk. 11. Vooruitzicht op weer een verhuis. Einde van een zine. Misbruik -weer- van een personage (Shali). Geen liefde. Van iedereen; lezer, auteur, hoofdfiguur. Allemaal poppen. Verscheur me/hem.

Met F.D.W.O.M.A.B.W. spring je dan weer ondersteboven naar luchtigheid, een omkadering die de hartverscheuring moet bedekken. Verstoppen. De MTV-aanpak. Verweven met je eigen leven. Auteur neemt ter zelfbescherming afstand, steekt een laag lucht(igheid) tussen verhaal en persoon. Kent de auteur hiermee zichzelf een rol toe in zijn leven, in zijn boek of is er meer aan de hand als de genaamde Eggers Dave een boek schrijft rond een boek. Levert negatie van fictie… waarheid? Middels telefoonnummers, John (de zelfmoordenaar), droomeinde in een vulkaan. En, hup, weer verhuizen. Pure oplichterij is het, deze semi-fictie. Nooit eerder zo blij geweest opgelicht te zijn.

eggers-ehvvdgWeet je, het is gewoon muziek met veel noten. Aangeschaft voor de luttele som van 5 €? Het boekschema, dat is vast 35 florijnen waard.

(*nvadz: noot van auteur dezes)
Posted on by — Leave a comment

De Geur Van Een Natte Fetisj

Vitalski - De fetisjOns aller Vitalski is stiekem al aan zijn vierde deel toe in de cyclus De Geur Van Nat Haar. Dat onze teerbeminde en meest apolitieke (want van de nacht) burgemeester een bijzonder taalgevoel heeft en er een fameus sappige schrijftaal op nahoudt (je hoort het hem zo uitraspen) staat buiten kijf. Toch slaagt de serieuze pers er blijkbaar niet in om ‘s mans schrijfwerk te vernoemen, laat staan te bespreken. Deze De Fetisj heb ik (een tijdje geleden alweer) als het ware ook maar bij toeval in De Markies gevonden.

Ik beweer niet dat V dè “Grote Belgische Roman” schreef, maar uitermate vermakelijk, enkele malen dolkomisch en hier en daar oprecht aangrijpend is het wel. De inherent onthechte stijl mèt zijn kenmerkende overdramatisme maken het zoooo lekker. Prettig storend. Schelmenroman(s). Post-puberale generatie blowt, spuit en sekst hun leven richting nihilisme. Opperst dolle hilariek staat me nog steeds voor bij het batterijkonijn (deel 2, ‘Behekst’) en de buis in de plasbuis.

Dit werkje, deel 4, lieve lezertjes, biedt (nog) meer chaos, verhakkelde en bewust onafgewerkte structuren-zinnen-woorden, en (bovenal, vooral in de tweede helft) Aspe-achtige allures. Heet de ambitie “BESTE NIEUW-BELGISCHE , MAGISCH-REALISTISCHE GRIEZELNOVELLE”? Alleszins, hiermee eindigen, wat zijn gehele cyclus betreft, V’s persoonlijke memoires aangaande het moerasvolkje in de vervallen Steenbakkerij…

Ziezo, heb ik dat niet goed gezegd? Voel je je aangesproken? Begin toch maar bij het begin, zijnde deel 1, ofte De Geur Van Nat Haar voor de beste instap in deze nachtwereld. Bezoek na mij ook de existentiële wezens die zijn schrijfsels bewonen. De Vilvis, heer Olifant, Tammie de Panter (grote Liefde), Den Charles Maria Nelson, de Wallie.

Posted on by — Leave a comment

Uiteindelijk ZIJN we beesten, niet?

Enki Bilal - Animal'zEn NAAKT zijn we ook, zelfs verscholen onder een hoed. …Het mag duidelijk zijn, het lezen van een strip van Enki Bilal heeft het effect dat ik naar andere geestelijke denkwerelden getransporteerd wordt.
Waar wat grafisch kan, is.

Ik heb deze ANIMAL’Z in 1 enthousiaste, vroeg-nachtelijke ruk uitgelezen. Futuristische western (kogelsplijtende duels, ogen in de schaduw van een hoed) volgens een sci-fi visie getransponeerd op een wereld in het post-‘Infarct’ era (de gigantische milieucatastrofe). Geweldige grafiek. De grijze soberheid van vette potloodkool. Lichte kleuraccenten. Hier en daar een oog. Rood. Er is ook blauw.

Handelsmerk. Een briljante retrospectieve en filosofische kijk van overmorgen op de wereld van morgen na het gedoe van vandaag. Wereld gedrenkt in grijs, van zoute koffie en poederwater (los die paradox maar eens op, ha), van mens-dier mutaties en andere robotische wezens.

Zijn vorige reeks was een trilogie in 4 bedrijven. Reflecties op geweld (op straat en in de kunst). Sluipschutters. Het Joegoslavische trauma.

Bilal, Enki - De slaap van het monsterBilal, Enki - 32 DecemberBilal, Enki - Afspraak in ParijsBilal, Enki - Vier

Maar Nike deed me wel denken aan Nikopol, de onovertrefbare anti-held uit de onovertroffen gelijknamige cyclus. Reflecties op geweld (op straat en in religie), op geheugen ook. De verfilming ervan was zeer fascinerend, gelukkig geen kopie van de boeken, een bevreemdende afwisseling van mensen en animatie, maar toch net niet…

Bilal, Enki - Nikopol1 Kermis der onsterfelijkenBilal, Enki - Nikopol2 Lady in BlueBilal, Enki - Nikopol3 Koude EvenaarBilal, Enki - Immortals

Posted on by — Leave a comment

Who watches the Watchmen?

alan-moore-watchmenI certainly haven’t (yet). Because I first wanted to read the Watchmen book. As I (luckily) also did with From Hell and V for Vendetta.

As usually with Alan Moore it took me some time to get through it. Because of the figuring personas, their psychology and backgrounds, a complete society sketched and, not to be underestimated, the plot. Moore’s works are truly ‘Graphic Novels’, balancing images and narration (both of high quality). Guess why it took 4 years.

As usually with Alan Moore it was worthwhile. Certainly for Watchmen. In a historically twisted world, numerous layered tales are served, that eventually all interact and interconnect (with the Pirates’ book-in-the-book and its writer’s role as supreme example). The written intersections in the book (of varying ‘written’ nature) required my patience but added perspective. All to present a hyperoriginal perspective on superheroes, also behind the scene (how common), the early amateurism and marketing attempts of the masked avengers, their objectives, motives and ethics, the fact that they get old and… retire. No wonder that The Minutemen weren’t meant to last.

alan-mooreAlan Moore is without any doubt one of the greatest graphic novelists of our times. He gave us a complete hypothesis on the identity of Jack The Ripper and the motives and instructor for his outrageous killings, in an historical London with all its (dark) facets, in From Hell. Mediocre movie if you know the book. He told about this fascinating superhero-like character fighting a fascistoid authority in the truly haunting V for Vendetta (brrr, the scaring philosophy -liberating?- behind the torture scenes…). The movie was good, respecting main roles, colours and story of the book. He has not just written another Batman story with The Killing Joke, it soon became a well adapted standard for the becoming of Batman’s biggest opponent, The Joker. But Watchmen is the best I’ve read to date of Alan Moore. It really stands out with all its magnificent complexity. Sorry to say that The Ballad Of Halo Jones was just good, entertaining above all. Others would kill to be able to write it, I guess.

alan-moore-v-for-vendettaalan-moore-from-hellalan-moore-halo-jones

Now I will sit and wait. To watch the Watchmen on DVD (director’s cut).

Posted on by — 1 Comment

MindMappend door een LeesLeven (aanvang)

De toevoeging van 4 nieuwe verhalen van Geronimo Stilton bij den ‘umo triggerde een MindMapping trip door mijn mind.

terence-h-white-arthurWant de 4e titel, Arthur, roept herinneringen op aan de gigantische hervertelling door Terence H. White (Koning Voor Eens En Altijd, ook wel The Once And Future King). Verhelderend, aanvullend, schrappend (vooral de saaie formaliteiten en techniciteiten van het toenmalige ridderschap). Een scheut moderniteit over de oude versies en vertellingen. Heen en weer door de tijd, reflecties en parallellen tegen de chronologische geschiedenis in (maar misschien niet tegen beter weten in, vanuit het gegeven dat betweter Merlijn ook tegen de tijd in leefde).

Geschenk van mijn (toen) lieve vriendin (nu: echtgenote, steun en toeverlaat voor eeuwig, standvastigste creachaote). Ik deed een jaar, of meer, over de 4 boekdelen en het toegevoegde (nagelaten) Het Boek Merlijn. Maakt niet uit, want het werd de definitieve herstart van mijn LeesLeven, stilgevallen tijdens mijn studies. De aanwakkering van het onverbiddelijke boekenvuur. In die zin was het al de embryonale keuze om later (ondanks die studies) een boekenwinkel te beginnen.

Arthur leidt ook naar de Britse historicus-schrijver Bernard Cornwell.

bernard-cornwell-de-kronieken-van-de-krijgsheren2Zijn 3-delige cyclus De Kronieken Van De Krijgsheren plaatst deze saga in een gedemythologiseerde, historische realiteit. Doorheen de geschreven woorden leef je het geploeter op de slagvelden. Donderen de hoeven van Arthur’s oorlogsrossen in je lijf (vernieuwende oorlogsvoering). Verbrokkeld en verlaten land (bloody romans). Het christendom neemt het geloof en de macht van het volk over van de heidense druïden-tovenaars, alhoewel Merlijn zich weert als een baarlijke duivel.

Zalig vond ik de omkering van enkele, klassieke elementen. Lancelot is een slappe lafaard. Zijn affaire met Guinevere tegen de achtergrond van oosterse mystificaties. Bloedstollend worden de romeinse inweidingsrituelen geschetst, gedrenkt in stierenbloed. Spanning van begin tot einde. Indrukwekkend.

Maar kom, genoeg gemapt nu (wordt zeker vervolgd). Ik ga Arthur herlezen. Van White, voor de duidelijkheid. Stilton wordt iets voor onzen oudste, volgend jaar of zo (in ‘t 2e). Kijken kan hij binnenkort al…

Posted on by — Leave a comment

Alle dagen dinsdagland

Verhalenbundels zijn niet helemaal aan mij besteed. Verhulst (Dimitri) wel. Dus las ik zijn verhalenbundel over belgenland, Dinsdagland.

dimitri-verhulst-dinsdaglandHet bevat bijna als vanzelfs pre-schetsen van het naturalistische landschap van De Helaasheid Der Dingen (en wat ook mag beweerd worden, het zijn buitengewoon tedere portretten). Het meeste plezier beleefde ik nochtans aan de verhalen die niet aan deze marginalistische leefwereld refereren. Gaande van glimlachen en grijnzen tot hier en daar een zachte bulderlach. Wat een onwerkelijke pen en taalgevoel heeft deze man toch. Maar ook het pointillistische detail waaraan de schrijfsels schijnbaar achteloos onderworpen worden, valt niet te onderschatten.

En geen duif, duivenmelker, stuk coureur, zondagsdanser, loze bedevaarder, kantieke schoolmeester en zo meer ontsnapt aan zijn observatieve pen. Zelfs niet de finesses van de kaatssport!

Voilà, weer wat ontstapeld (na de vertering van Het Leven Van Pi).

Posted on by — Leave a comment

Suikerspin (kleverig opgewonden intriges)

erik-vlaminckIk kwam Erik Vlaminck in mijn leesleven al tegen als de auteur van de 6-delige familieschets, Het Schismatieke Schrijven. En zijn verschijning in Iets Met Boeken (Samen met Arthur Japin) werd de ultieme aansporing om eindelijk diens nieuwste, Suikerspin, te lezen.

Enfin, waar TV af en toe dus goed voor kan zijn.

erik-vlaminck-suikerspinDoorheen de ontrafeling van een familiegeschiedenis kijk je naar de ontrafeling van een milieu, een inkijk in de wereld en de geschiedenis van de kermis en zijn ‘forains’. Over een kermisleven als een Kinderdroom, een (voormalige) topattractie. Over ‘fenomenen’ zoals zwarte zeemonsters, baardvrouwen, dwergen, een siamese tweeling. Over Jean-Baptist en Anna (van Henri), de generaties Albert, Arthur en Tony (Eigenlijk Antoine, want ‘t moest met een “A” beginnen om de autobus niet te moeten overschilderen).

De opbouw en afwikkeling is een literaire detective waardig. Niet om te ontdekken ‘whodunit’, maar om gaandeweg te vernemen wie, waar en wanneer welke rol had in die kermisgeneraties. De sprongen heen en weer door de tijd (maar uiteindelijk toch van Coppi naar Merckx naar Boonen) zorgen dat uiteindelijk  geen geheim meer overeind blijft (voor de lezer althans). Tot in de laatste paragrafen, zinnen, woorden, klanken worden puzzelstukjes van onder de mat gehaald om hun rechtmatige plaats in de totaalgeschiedenis te krijgen. In die schitterende, volkse taalvorm. Veel gezever en wijven zijn crapuleuze serpenten. En Tony zijn Hollandse pothoer, en de wulpsheid in haar hete lijf.

Naar mijn mening is dit pareltje van Erik Vlaminck nog beter dan de verhaling van zijn persoonlijke, schismatieke familiegeschiedenis. Waar je door de ontrafeling van zijn persoonlijke familiegeschiedenis deelachtig wordt aan de ontrafeling van een regio, een land. Schets van Vlaanderen, van België. Voeg dat gerust toe aan Claus, Lanoye en Van den Broeck, die telkens andere facetten en tijdperken belichtten.

1999 In onze boekenwinkel (toen in Diest) komt een ietwat slungelig figuur ietwat gecrispeerd vragen waarom zijn boek niet in de winkel ligt, of we daar nog niet van gehoord hebben, dat het over Diest gaat, enz. Van een echt gesprek was geen sprake. Laat staan dat we wisten wie Erik Vlaminck was. Terecht, weet ik intussen, was hij misnoegd.

Nu ook op de longlist van de Libris! Omdat deze schrijver, met zijn unieke stem als chroniquer van levensverhalen niet meer over het hoofd kan gezien worden. Mochten wij nog een winkel hebben, amai, ik wist het wel.

Noot bij al dat opgezochte werk: kunnen schrijvers niet gewoon hun fantasie gebruiken om hun boeken te schrijven? Nooit geweten dat daar papieren van de burgerlijke stand voor nodig waren.