Verhalenbundels zijn niet helemaal aan mij besteed. Verhulst (Dimitri) wel. Dus las ik zijn verhalenbundel over belgenland, Dinsdagland.
Het bevat bijna als vanzelfs pre-schetsen van het naturalistische landschap van De Helaasheid Der Dingen (en wat ook mag beweerd worden, het zijn buitengewoon tedere portretten). Het meeste plezier beleefde ik nochtans aan de verhalen die niet aan deze marginalistische leefwereld refereren. Gaande van glimlachen en grijnzen tot hier en daar een zachte bulderlach. Wat een onwerkelijke pen en taalgevoel heeft deze man toch. Maar ook het pointillistische detail waaraan de schrijfsels schijnbaar achteloos onderworpen worden, valt niet te onderschatten.
En geen duif, duivenmelker, stuk coureur, zondagsdanser, loze bedevaarder, kantieke schoolmeester en zo meer ontsnapt aan zijn observatieve pen. Zelfs niet de finesses van de kaatssport!
Voilà, weer wat ontstapeld (na de vertering van Het Leven Van Pi).
