Tag: Nikopol

(2023) Nikopol valt bevroren uit de hemel en krijgt een metalen vervangbeen van de god Horus. Maar in een mislukte poging van Horus om zijn collega-goden te blokkeren, bevrijdt het duo Parijs van de fascisten. Het eindigt in een stuk steen voor Horus, in de psychiatrie voor Nikopol en aan het hoofd van Parijs voor Niko jr.

(2025) De bevrijding van Horus doet Nikopol bij zinnen komen. Ze vinden elkaar in Berlijn, waar ze Jill Bioskop ontmoeten, die Londen ontvluchtte na de dood van haar extraterrale minnaar John. Het trio vertrekt op avontuur, achtervolgd door de vliegende piramide met de andere goden.

(2034) Nikopol jr rekent af met voormalig fascistisch dictator J.F. Choublanc en verlaat Parijs (en de politiek) om zijn vader te gaan zoeken.

Hij vindt een onafgewerkte film (de zoveelste van de Dembi-Dolo studio’s). 8 jaar geleden gemaakt… Waarna hij de trein naar Equator-City neemt, zoals ook Helena Prokosj-Tootobi, buiten-genetica experte.

In de stad ziet Niko zijn vader op oneigenlijke wijze (die Horus toch!) een boks-schaakgevecht winnen van de regerende wereldkampioen-blaaskaak. Helena vindt geen sporen van een buitennormele geboorte.  Zoals het Horus betaamt, heeft hij namelijk netjes (nu ja) sporen en getuigen van de bijzondere bevalling van Jill opgeruimd.

De goden herenigen zich, terwijl zoon en vader worden gescheiden. De zoon, wegens verwarring met de vader, wordt ingevroren de ruimte ingeschoten. De val van de piramide op de stad veroorzaakt de val van het kwintet dictators. Dictatorschap is van alle huidskleuren.

Nikopol herbouwt zich na het vergeten. Baudelaire raaskallend. Jill werkt een film af na het vergeten. Zal Niko binnen 30 jaar bevroren op zijn beurt terugkeren?

Koude Evenaar is het laatste deel in de Nikopol trilogie van Enki Bilal, die begon met het politieke Kermis Der Onsterfelijken en het romantische Lady in Blue.

Met hun halfgare nationalisme, hun beperkte godsdienst, hun onkunde in de omgang met macht.

(De goden over de mensen)

(2023) De bevroren Nikopol krijgt een metalen been van de god Horus. Alhoewel ze samen Parijs bevrijden van de fascisten, verliest Horus tegen zijn collega-goden (kan niet verhinderen dat ze brandstof krijgen). Hij eindigt in een stuk steen. Nikopol in de psychiatrie, en Nikopol jr. aan het hoofd van de stad.

(2025) Terwijl enkele ruimtestommelingen Horus bevrijden uit zijn losgekomen stuk piramide, wat Nikopol doet ontwaken uit zijn lethargie, brengt de blauwe journaliste Jill Bioskop in Londen verslag uit van de etnische conflicten. Nadat haar lichtschuwe, dubbelslachtige partner John schijnbaar omkomt bij een aanslag (een bom in een gipsen namaakbom van Freddy Bombex?) vlucht ze onder een stigma van rood naar Berlijn. Berlijn wordt het vertrekpunt van een avontuur naar de warme (?) evenaarsgebieden met vogelkop en Nikopol.

Lady in Blue, het tweede deel van de Nikopol trilogie van Enki Bilal, is grotendeels avontuur en romantiek, wat het een beetje een a-typisch vervolg maakt van het eerste deel, dat een politieke allegorie was.

Een ware delicatesse is de ‘echte’ krant die werd toegevoegd aan het stripalbum. Het betreft De Morgen dd. 14 oktober 1993. Het is de extra bijlage waarin de krant de verslagen publiceert die ze ontving van Jill Bioskop vanuit 2025, verstuurd met de Script-Walker. Van de extra redactionele beschouwingen beseft de lezer dat ze nonsens zijn (die immer-cynische Bilal toch). Omdat de lezer de toekomst kent. 1993 is het jaar van de verbanning van Nikopol. En 6 jaar voor de geboorte van de blauwe journaliste.

Wordt vervolgd in “Koude Evenaar”.

(1993) Alcide Nikopol, deserteur van de Chinees-Russische Crisis, wordt ingevroren de ruimte ingeschoten, onder bewaking van de robot XB2.
(2023) De capsule met Nikopol daalt neer in het Parijs dat bestuurd wordt door de Phalocratische fascist J.F. Choublanc, broer van paus Theodule I.

Nikopol verliest bij de harde -want (nog steeds) bevroren- landing een been. Maar de god Horus vervangt het door een perfect gemodelleerde tramrail. Omdat hij in de parasietvrije Nikopol het perfecte vehikel (letterlijk) ziet voor wraak op zijn al even onsterfelijke collega goden.

Nadat ze samen (nu ja) in een bloedige ijshockeywedstrijd de Zwarte Pijlen verslaan, nemen ze eerst de macht over van de gouverneur om, ondanks een geslaagde sluipmoord op Nikopol, vervolgens de verkiezingen te winnen. Horus echter verliest de strijd met zijn onsterfelijke soortgenoten, die van de nieuwe machthebbers de brandstof krijgen voor het ietwat verouderde aandrijvingsmechanisme van hun vliegende piramide (van een ‘kermis’ gesproken).

De eindelijk hoofdpijnloze Nikopol verliest alle contact met de wereld ten voordele van Baudelaire, terwijl zijn gelijkjarige zoon het wankele Parijs nieuwe, gedesinfecteerde richtingen uitstuurt. Daarin overigens hardnekkig tegengewerkt door de underground gegane restanten van de voormalige fascisten.

Enki Bilal bracht met Kermis Der Onsterfelijken, het eerste deel van de Nikopol trilogie, een bijzondere allegorie over macht, politiek, dictatuur, godendom en tirannie. Beschouwingen over de rol van de media sluipen grafisch heerlijk binnen als krantenknipsels.
Bilal transporteert het verleden naar een toekomst. Bolsjewieken en fascisten tegen een Middeleeuwse achtergrond van verstrengeling van kerkelijke en burgerlijke macht. Zijn cynische hoofdvertolker wijst ons op het gevaar van geestelijke erfgenamen van Hitler, Mussolini, Stalin en co.
In een zeer herkenbare stijl, waarbij elke prent wel een schilderij lijkt. Te weinig ogen voor de vele schitterende luchtmobielen en futuristische wezens, objecten, gebouwen en landschappen.

Wordt vervolgd door Lady in Blue.