Posted on 1 Comment

Love. Life. Fireworks.

The portrait of a young man as vikingThe hedonist year 2012 has passed by. I haven’t been to the hairdresser for over 12 months now. The first half of 2012 it felt like turning into a (wholeheartedly welcomed) transitional year, personally and professionally. But in the second half, 2012 was a crazy madhouse. Energy, fun, children, creativity, hyperactivity, fireworks.

Time for reflection, anger, hope and despair.

The last day of the year brought dark sentiments, negative emotions caused by a random mix of feelings and frustrations upon socially being interlocked-locked out in parallel; the type of unfeelings that otherwise rarely still hit me nowadays. Sentiments that made me buy the remastered edition of Dog Man Star by Suede. It is a master piece, it was Suede’s second album, it broke away from the pagan optimism of their debut, it saw the split of the golden songwriting duo of Brett Anderson and Bernard Butler. It was released in 1994. In 1997 my wife and I danced to The 2 of Us on our wedding evening.

In the end the sentiments served as a reminder. A reminder not only of the sheer beauty of Dog Man Star, but of the fact that some things take time. Becoming what you didn’t know you wanted to be, but also growing one’s own personal culture and traditions in overcoming social shortages. Springs to my mind: the power of independent thinking and pride; the absence of parents and relatives; #(f)ff.

My mother died in 2005. My father died in 2009 (I think). I never miss them. I do miss ‘parents’, but I’ve come to realize that I already did back when they were still alive. My father is probably the most evil person I have ever known. He was a drunk psycho-terrorist that consciously tried to destroy us. The day he died a dark cloud dissolved. It was a sign to invest even more in the choice that had already payed off, the deliberate choice for happiness. Further building on total happiness with my lovely wife and our fantastic children. And we share it with a wider world, with YOU. Hence this blog note. It helps us making life a feast, every day.

2012 has been good, and life keeps getting better, at a personal and at a professional level (a distinction, by the way, I only make for the comfort of the reader).

Message written against the background of Religion (II) by Public Image Ltd and the new soundscapes of The Seer by Swans:

I will keep living the illusion of Ulysses by the sea. Maybe I’ll see you there. Maybe elsewhere, maybe not.

Posted on Leave a comment

G-Gym 2012 met Deugd & Moed

September kennen we vooral van de start van een nieuw schooljaar. Maar het is ook de start van de nieuwe verenigingsactiviteiten. En dat betekent dat onze Down-zoon niet enkel terug naar de Akabe-scouts van De Zonnepinkers kan, maar wekelijks ook terug kan gaan turnen.

Onze turnkring, Deugd & Moed, heeft sinds enkele jaren een fantastische G-Gym-werking. Hier kan je kind met een mentale beperking lekker bewegen, huppelen, springen, klimmen en buitelen!

In een interview vermeldt Jessica Vervoort, de G-Gym verantwoordelijke: “Het is allemaal begonnen toen we een kindje met het Syndroom van Down in onze reguliere werking kregen“. Dat was dus onze zoon Jente!

Nieuwe leden zijn steeds van harte welkom. En kijk zoonlief mee ziten blinken op de folder…

Posted on Leave a comment

Development or construction?

A couple of years ago we turned our garage into a small living studio for our son. He has too much difficulties doing stairs due to his Duchenne muscular dystrophy. Since then we have stored our bikes as well as his tri-bike in the hall, which is quite crowded. Last weekend, finally, I constructed a bicycle shed in the back of our garden. I am no carpenter, I am no superior wood craftsman, but I love the result. And my wife even more as she had been waiting for it for a very long time.

Sinds enkele jaren hebben we onze garage omgebouwd tot een leefkamer voor onze oudste zoon. Door zijn Duchenne aandoening waren trappen namelijk te lastig geworden om elke dag te trotseren. Sindsdien was de hall de parking geworden voor onze fietsen en zijn tri-bike, wat nogal druk is. Het voorbije week heb ik, eindelijk, een fietshok gemaakt in de tuin. Ik ben geen timmerman, of een bijzonder vakman in houtbewerking, maar ik ben wel blij met het resultaat. En mijn vrouw nog meer aangezien ze er heel lang op heeft moeten wachten.

Posted on Leave a comment

Olympische zwemles

Al vanaf de eerste schooldag had de juf van Ian, onze oudste zoon, de kinderen van zijn klas gek gemaakt met het vooruitzicht van een geweldige verrassing op de eerste zwembeurt. Toen het uiteindelijk zo ver was, bleek dat de kinderen het bezoek kregen van onze eigenste Olympiër Dieter Dekoninck. En dat was ook tot de Gazet van Antwerpen doorgedrongen, zie de site.

Ian vertelde trots dat Dieter een baantje mee gezwommen had met hem. Een mooi gebaar, vinden deze ouders van een zoon met Duchenne voor wie dergelijke lichamelijke inspanningen allemaal niet zo evident zijn!

Onze schuchtere zoon heeft zelfs een handtekening durven vragen op zijn zwemzak.

Eind vorig jaar waren we trouwens al erg trots op Ian’s zwemprestaties, aangezien hij de nodige extra zwembrevetten verzamelde, namelijk 200m, 400m en zijn A-brevet. Wow, een superprestaties met zijn spieren!

Posted on 10 Comments

Why It Took Time (to become what I didn’t know I wanted to be)

The terrorism of an alcoholic father left me with serious damages and memories of a loveless youth. Nevertheless I graduated as Industrial Engineer in electronics in 1992, age 22. An opportunistic choice of study as philosophy or literature didn’t offer the same job certainty. Purpose?

Time for a little retrospective exercise. What has happened in the 20 years since my graduation? What has been most influential in becoming who I am today? And why did it take that time?

The formative years

I was deeply disappointed when entering the labor market as my grade created the expectation of thorough technical insights while I had hoped for some staff position, and the possibility to work with teams.

My first job was software engineering on VAX but I remember most the great times I spent in the great country of Ireland. After a little project on OS/2 I moved to a small company in 1993 to do assembler programming on Micro-PIC controllers. My 6 months trial period wasn’t too convincing but a one month prolongation did show some success in planning and purchasing, combined with Borland C++ and Paradox programming.

Blind enthusiasm and overwork burned me out so I left in 1996 to take over a bookshop of a large chain on a franchising base. A client of our shop pointed me towards Nietzsche and his ‘Beyond Good and Evil’ (and later on his other works) was an incredible eye opener. Since then I kept saying that 90% of who I am, I am due to my wife and 9% due to Nietzsche. Nietzsche revealed the bare truth to much of my struggles with life to that date. Although my wife and I had the time of our lives being all around books, and we moved to a bigger shop twice, on the last day of 1998 we had to decide to quit. The reason was the imbalance of income, social life and personal development; and being on the verge of debts.

In 1999 I started as business developer for the first Belgian e-commerce site for books and CDs, where I soon grew into a senior management position. By the end of an exciting but burning period I remember me creating a mega (no, wait, giga) analysis for a complete new back office (from IT to logistics), which was my domain to lead. It only took me 3 hours to get a team through it. Once. I don’t know whether it was that analysis or the complete renewal of our server park, but just after I resigned in 2001, I was offered the position of IT director at the company. Although I did co-write a post-crisis survival business plan for the company, I still decided to leave. I felt too young, too inexperienced and -above all- my views on the people aspect were quite different from our investors and other leading managers. I rightfully left, is my opinion still. Later that year, our first son was born.

The Years of Dedication

In 2001 I started working for a large local (Belgian) consulting company.

For my first project I did a complete functional analysis, took the lead in contracting and other negotiations and continued as ‘project manager’. Management advised me not show the estimates to the team. But I did, and it didn’t prevent the project from ending up break-even where all other fixed prices ended in major losses. But I specifically remember helping a team member through a difficult divorce situation. Without minding the actuals.

In 2003 our second son was born. He turned out to have Down Syndrome. Professionally I got called to urgently lead a new project that seemed unfeasible despite the fancy MS Project promise. It took 15 minutes for 2 software architects to convince me about eXtreme Programming. It just had all elements fixed in the method that I had -to a certain extent- tried to do in my first project: communication, iterations, feedback. In December 2003 I presented this project as the first major production XP implementation in Belgium at Javapolis.

When scaling up with the next phase of the project we added Scrum in 2004. I went well-prepared, i.e. having read his 2 books at that time, to a CSM class by Ken Schwaber. And we replaced our organizational XP practices with Scrum practices and names, but we kept doing the core engineering practices (pair programming, TDD, continuous integration, automated testing).

By the end of 2006 we had successfully delivered 2 more phases of our early Agile project, and applied Scrum + eXtreme Programming in 2 additional large website applications, incorporating extensive front-ends, back-ends, integrations and interfaces. Those projects learned me that inclusion of incremental development of even major UX-components is feasible, and even to be preferred.

Due to lack of respect for our results and for the people I decided to leave in 2007. And to date I’m still struck by the observation of an esteemed colleague and team member that I had never consciously made myself, i.e. that he loved the way I tried to turn a project into a total, 360° experience of joy, fun, energy and… results. Never satisfied with less.

Richard Dawkins deepened my Nietzsche experience by adding a genetic and memetic dimension to it. By the end of the year I started at another consulting company, led and blinded by promises of a management position. Around that time our oldest son, age 6, was diagnosed with Duchenne Muscular Dystrophy. Having read Richard Dawkins helped in surviving and dealing with the genetic flaws of our 2 children.

The empty management promises finally covered 2 years of my life in stress and agony. I fought, battled and barely survived, before returning to my Agile roots. I realized that I had never cared about any ‘CS*’ certifications or whatever career, that my satisfaction had been in working with teams and clients, joyful projects, and that I still didn’t care about careering. Therefore I was attracted by the community orientation of Ken Schwaber’s new platform, Scrum.org and followed and joined it from the early days in 2009.

2010 did not only see me giving consultancy a last chance at my current employer, but after 2+ years of medical uncertainty and wandering our daughter was born. No genetic problems, not even carrier of DMD. My first professional experience wasn’t too comforting, but I applied my iterative-incremental approach and turned my first project, once more, and once more against all odds, into a 360° success. In the mean time I evolved with Scrum.org and did the Professional Scrum Master assessments (level I and II), and decided to firmly proceed on that path. I applied for Professional Scrum Trainer for which I went to a PSM class by Ken by the end of 2010 in Zürich.

Booming Business

And then, suddenly, there was 2011. Dutch colleagues found me. I developed an internal Scrum training, which was highly appreciated and became very successful. It opened important gates at clients, caused some amazing breakthroughs and I mutated to another division. I followed the early Professional Scrum Product Owner program and soon became Professional Scrum Trainer in PSM and PSPO.

I had a boost in understanding and living Agility, not in the least through the mentoring and lessons by Ken. My perspective quickly broadened. Authors like Daniel Pink (“Drive”) and Nassim Taleb (“The Black Swan”) augmented my general world views, and greatly supported my belief to use people and empiricism to cope with the complexity of our world. I am now the global expert on Scrum at my company (120.000 people worldwide). And the end is not nearly in sight. Scrum has become a substantial part of what we do and offer. We train our consultants and our clients, we coach and guide them, we promote Enterprise Agility and we inject more and more agility into our own organization.

Soon I will be talking at the Scrum Day Europe event that Scrum.org initiated and that we co-organize. I will introduce how I perceive the Emergence of the Customer-Oriented Enterprise. Previous ‘confessions’ gave some insights in what might have influenced how I developed my views. Who knows what will happen next to change how I see things?

Not Future

Some things take time. Beauty. Growing flowers. Becoming what you didn’t know you wanted to be. Unlearning. Mastery. Dedication and determination.

I am still without much formal title or position. I regularly struggle with the gigantic, monstrous machines that corporations tend to be. I regularly want to flee back to the underground when balancing my personal ethics against my desire for impact. Overall however, I manage and it works out… without power games. I am epigenetically (the seeds sown in my youth) unable to play power games, but I’ve learned to use that in my advantage.

In 2012 I am even making enormous progress on my scales of valuation. In the past I usually was merely tolerated, in the best case appreciated.  Here I am now, not just being motivated, but even able to innovate.

Note

I started writing this blog note to give people insight in what it sometimes takes, at least time, to learn and evolve. I was long in doubt whether to continue this text when I started reading Lyssa Adkins’ book Coaching Agile Teams. Having read the first chapter I decided to go for it. Because my message reflects how I became to ‘be’, not only what I ‘do’. Painful sometimes, but honest. Hoping it might help or inspire others. Hoping it helps people understand that it takes time. The path and the patience pay off. I can now go back to Lyssa’s book again and finish reading it.

Posted on Leave a comment

Paaszeeland

Het paasweekend van 2012 zal herinnerd worden als het paasweekend dat we doorbrachten in Kamperland, Zeeland (Nederland). We hadden een huurhuisje geboekt in het park Beach Resort van de Roompot. Hmmm, ontbijten met zicht op haven en op de Oosterschelde. Mooie vooruitzichten. En aangezien het paasweekend was, was een weekendarrangement ook een dagje langer, dat wil zeggen tot en met maandag. Leuke gezinsbelevenis.

Op vrijdag waren we wat te vroeg al ter plaatse, en dus maakten we een kleine wandeling nadat we onze auto alvast al wel aan het huisje hadden geparkeerd. Vooraleer de sleutel af te halen en onze intrek te nemen, genoten we nog van een kleine maaltijd op het centrale terrasrestaurant. Vervolgens was er het gebruikelijke ritueel van uitladen en huisje inrichten, omgeven door een bende joelende kinderen (3 in ons geval). En kijk, de eerste avond ben ik al onmiddellijk beginnen genieten van de nieuwste Peter Verhelst, “De allerlaatste caracara ter wereld”. Die had ik me nog snel aangeschaft voor vertrek. Niet omdat ik niks anders te lezen heb overigens, maar uit pure opwinding.

De zaterdag begon (na een ontbijt) met een bezoekje aan het tropisch zwembad van het park, wat erg leuk is met 3 waterratten van kinderen. Vervolgens brachten we een leuk bezoekje aan Zierikzee, waar we ons weer eens positief verbaasden over de leuke uitstraling van de gemiddelde Nederlandse boekhandel, en ons ook een huisnummer aanschaften in blauw emaille. Langs Neeltje Jans keerden we huiswaarts om vanuit het restaurant de kitesurfers bezig te zien, en ons eraan te herinneren dat we onze vlieger hadden meegenomen.

Op zondag, paasdag, leek het even of er zich een drama ging voltrekken, aangezien er geen paashaasbezoek leek te zijn geweest. Maar allicht was het gewoon even zoeken voor de paashaas, een vriend van Koos, vooraleer hij de weg naar ons huisje had gevonden. Oef, de kinderen konden paaseieren rapen.

En, zoals het zich had laten raden de dag ervoor trokken we ook nog naar het strand. Qua wind was het niet helemaal ideaal voor de vlieger, maar we hebben wel zandkastelen kunnen maken. We sloten de dag af met een Astrid Lindgren spel, een ganzenbord met figuren uit haar boeken. En dan kon mijn pret alvast helemaal niet meer op aangezien ik niet alleen mijn verjaardagsgeschenk 2012 veel sneller ben beginnen benutten dan de voorbije jaren het geval was, maar het bestond dan ook nog eens uit een borduurwerk, van Pettson & Findus, 2 leuke zweedse figuren (enfin, een kat en zijn baas). Wow, jaren geleden lijkt het dat ik nog borduurde. En plezier dat het deed!

Op maandag was het te regenachtig voor vele buitenavonturen. Dus na een ontspannen zwembeurt in het tropisch zwemparadijs genoten we binnenshuis van de regen en lekker eten. Veel paaseieren gegeten, amai. En intussen blijven borduren en lezen (niet tegelijk weliswaar).

Op dinsdag keerden we huiswaarts met een jarige dochter. Gelukkige 2e verjaardag, Nienke!

Posted on Leave a comment

Another dog year gone by, 2011 in review

Zo’n goed jaar geleden (30 januari 2011 om exact te zijn) publiceerde ik hier een bericht onder de hoofding Brief aan mijn Psycholoog. Het was een openhartige terugblik op een woelig 2010. Alhoewel we ons terecht de vraag kunnen stellen welk jaar uiteindelijk geen ‘woelig’ jaar is, voelde ik de nood om -tijdens een korte, maar prachtige familiekerstvakantie- een iets meer gestructureerde terugblik te wijden aan het -op dat moment- aflopende jaar. En al doende werd het blikveld ineens verruimd naar… mijn leven. Uit het geheel van terugblikken putte ik moed voor het -op dat moment- aanstormende 2011 op vlak van mijn Bruto Persoonlijk Geluk. Intussen kan ik al verklappen dat 2011 leerde dat ik op en top een Type I ben volgens de Motivation 3.0 van Daniel Pink. Een grootse toekomst ligt daarom duidelijk in het verschiet!

Nadat ik eerder al terugblikte op mijn statistisch blog-jaar (Another blog year gone by) en mijn top-muziek-jaar (Another sound year gone by), wil ik hierbij een vervolgje breien aan mijn persoonlijk jaaroverzicht 2010 door ook 2011 in kaart te brengen.

Uit de curve van einde 2010 die ik opnam in de  Brief aan mijn Psycholoog bleek de verwachting dat er een sterke groei zou zijn vanaf april 2011. Wel, het werd uiteindelijk juni, maar de groei was daarbij nog veel explosiever dan verwacht. Een mutatie binnen Capgemini leverde me na 8 jaren roepen in de IT-woestijn een fenomenale doorbraak in Scrum op. Net daarvoor (april) had ik Ken Schwaber nog naar Brussel gehaald voor het Agile Consortium België en een week later woonde ik, op uitdrukkelijke uitnodiging van Ken zelf, zijn sessie van de nieuwe PSPO cursus bij in Amsterdam (Professional Scrum Product Owner). Dat ik hiervoor privé-vakantie moest nemen, is intussen al lang vergeten omdat het me de kans gaf om de nodige certificaten te halen in PSPO, waarna ik goedkeuring kreeg om Professional Scrum trainer te worden in zowel PSM (Professional Scrum Master) als in PSPO. Door administratieve perikelen raakte het uiteindelijk pas gefinaliseerd in de zomer, wat op dat moment dan weer een sterke impuls in goed gevoel opleverde. Het najaar bracht vooral veel werkdruk, evangelisatie en trainingen (maken, geven en trainers trainen). Daarbij werkte ik aan publicaties op mijn blog maar ook op de award-winning blog van Capgemini, Capping IT Off, maar het hoogtepunt was de overname en publicatie op Scrum.org van mijn paper, The Blending Philosophies of Lean and Agile.

Privé bracht het jaar stabiliteit in de Duchenne-aandoening van onze oudste zoon, gingen we tijdens de kampen van onze zoons met de dochter naar Parijs en met het voltallige gezin hadden we een fantastische vakantie in Frankrijk. Op het einde van het jaar maakten we nog een chaotische uitstap naar London, die dan weer net op tijd kwam om een stevige professionele dip te verwerken. In de loop van het wilde 2011 moesten we verschillende elektrische toestellen vervangen. Maar dat resulteerde uiteindelijk ook in de aanschaf van Digitale TV (bij Telenet), en dat leidde tot een erg voldaan gevoel. Niet omdat ik met mijn Scrum Teams in de periode 2003-2006 hier zelf mee de basis van legde door de ontwikkeling van het Core Server Platform ervan, maar door de kwaliteit en de mogelijkheden. Na lange jaren en manmoedige inspanning was ik totaal niet meer verknocht aan het kijkkaske, maar met dat digitale gebeuren kan ik prima leven. Bij de meeste voldoening haal ik echter uit de realisatie van mijn eigen poëziebundel, La NOuvelle Cycluste (ONgekelderd en NOg dicht), nog steeds te verkijgen bij Unibook.com trouwens, maar ook de vrijgave van mijn lang geleden gerealiseerde muziek als hHijirt! op MySpace.com (niet dat dat nog een aantrekkelijk platform is, to be honest) onder de naam waar ik mijn toekomstige muziek onder wil componeren, Shifting Cargo.

Een erg opvallende evolutie op de scheidslijn van privé en werk (als die scheidslijn er al is in mijn werkaholisch geval) is dat ik nu geregeld op hotel vertoef, voor trainingen en om klanten (vooral in Nederland) te ondersteunen.

Ik heb de evolutie van 2011 doorgetrokken op deze van 2010 (en het leven dat daarvoor al had plaatsgevonden):

En wat brengt 2012?

Grootse plannen. Gewoon verder doen. Ik ben vast van plan om door te gaan op het ingeslagen pad, maar met wat noodzakelijke blikverruiming. Beetje afbouwen qua working like a dog. Terug een beetje borduren bijvoorbeeld en al eens terug wat literatuur lezen.

Posted on Leave a comment

Down (drukke zaterdag, elke zaterdag)

Elke zaterdag is een drukke zaterdag voor onze kleine (nou ja) Down-kerel. En dankzij de inhaalbeweging op school kan hij zijn zaterdag, en bij uitbreiding zijn weekend, al goed voorspellen. Hij heeft namelijk de betekenis van het woordje ‘gedaan’ geleerd via SMOG (‘Spreken Met Ondersteuning van Gebaren’, een vorm van gebarentaal). En door dit te combineren met de dagen van de week, die hij intussen ook leerde, heeft hij leren afbakenen in de tijd.

Dus, zijn zaterdag ziet er als volgt uit: ‘slapen’ ‘ gedaan’ + ‘turnen’ + ‘turnen’ ‘gedaan’ + ‘eten’ + ‘eten’ ‘gedaan’ + ‘spelen’ ‘scouts’.

Want in de voormiddag gaat hij turnen bij de G-Gym groep van turnkring Deugd & Moed. Op de foto zie je hem in het midden van de cirkel.

En ‘s namiddags vliegt hij al met hetzelfde, ongelooflijke enthousiasme naar de Akabe-scoutsgroep De Zonnepinkers. Op de foto zie je hem blauw geschilderd, geïnspireerd op Bobo.