(1997) Elvis Peeters komt met De Legende in (godbetert) De Zevende Dag een beetje morbide staan swingen over het zwierige leven van een dode (“geef de dode iets te drinken, gun de dode wat plezier, hij ligt al dagenlang te stinken en hij hield zo van vertier“). Wist ik ineens dat de man nog op de aardbol rondliep en zowaar nog muziek maakte. Direct het kleinood Een Oor Is Een Oor aangeschaft, met zijn geëlektrocuteerde kleinkunst.
(2008) De Legende verrijst… en verenigt haar punkwortels, de wave van Aroma di Amore (remember dat andere vat van liefde Fred Angst) en vergelijkbare op hol geslagen balorkesten (snuifje Schmoll, naar Van Ostaijen?). Met nog steeds die fascinatie voor een beetje dood (van Dodenlied tot Beenderman), de ik als lichaamsdeel (beetje seksueel, brrr) de ongeëvenaarde taligheid, puntige teksten en snedige vs. gevoelige composities.
ps. Bewonder en deel de voorliefde van opperwoord Elvis Peeters voor
Nietzsche (‘god is dood, Elvis leeft‘). …Iemand een paard gezien?
