Bezeten vuur brandt in Samizdat, de nieuwe worp van Aroma di Amore. Het album opent met het beklemmende en desoriënterende Schoenen. Even lonkt het vermoeden dat de oude heren van stand de vroegere bloedlijn van pan-europese wave-waanzin wensten door te zetten. 
Maar met Stront en Hunker ontploft het album in post-industriële kortklanken die de scherpte en stacatto maanzin van Wire op het album Send lijken te evoceren, de vertaling ervan maken naar lokale kleivarianten.
Steeds baadt het album in een verontustende sfeer veroorzaakt door de unieke, bijtende teksten van Elvis Peeters en zijn unieke, bijtende voordracht die perfect versmelten met de muzikale onderbouw van de companen van nu en van weleer. Soms zakt het tempo, en nemen de beats en elektronica de tripperige overhand, met krakende en andere ontstemmende uitwaaiieringen. Dan weer exploderen de neuroses van stem en gitaar in gezamenlijke zenuwuitbarstingen en drift. Opvallend hoogtepunt is de dubbele uitvoering van de korte-benen-pijn en snijdende eenzaamheid in Nu we allemaal alleen/bijeen zijn.
Alhoewel een aantal nummers qua aanpak en sfeer herinneringen aan de jaren van de zwarte jassen oproepen, is Samizdat eerder een uitspansel dat Aroma di Amore bouwt op de wegen die onze eigenste Elvis reeds insloeg met De Legende dan een louter nostalgische trip naar de oude jaren 80. Geen verloren taal. Gelukkig maar.
Omdat de heren ook live een ode brengen aan Wire, hierbij:
