Antwerpen heeft gesproken! Duidelijk. Overtuigend. Een opkomst van 35% is hoog. En 60% laat geen twijfel toe. Trouwens, met zo’n resultaat (20% van de bevolking) geraken partijen in regeringen. En peilingen doen niet ter zake. Zoals ze dat bij reguliere verkiezingen ook niet doen.
De schimmige interpretaties waren voorspelbaar. Men is dan weer wel, dan weer niet voor. In Brussel een ‘ja’, maar in Antwerpen een ‘nee’? Anderen klemmen zich vast aan ‘de wet’. Voorspellen een ramp als er niets gebeurt (heeft ù daar ooit 1 voorstander van gehoord?). En de betrokken bedrijven voelen zich per definitie boven alle twijfel verheven.
De volksraadpleging vroeg een standpunt voor of tegen het Bam-tracé (en niet met/zonder schimmige Bam-alternatieven). Punt. Met centraal de brug. Wel, het antwoord is dus duidelijk.
Tijd voor brede betrokkenheid. Mét de stad, mét planologen, mét stadsontwikkelaars, mét medici, mét internationale experts. En een strakke timing.
Dank u, stRaten_generaal en Ademloos. Burgers tegen megalomanie. Aan de anderen: welkom in de 21e eeuw.
Spelers in het politieke bedrijf houden soms tot in het absurde vast aan een beslissing ‘omdat die nu eenmaal genomen is’. Met de Wappersong werd dit voor het Oosterweeldossier treffend geïroniseerd, alhoewel het aanleidend voorwerp intussen tot de moedige enkelingen behoort die genoemde absurditeit voor bekeken hielden. Voorts voorspelt een schrijver al eens treffend de verleden toekomst van een Wappersaga.
En socioloog Luc Huyse voegt in De Standaard een indrukwekkend pleidooi pro herziening toe.
Hij herhaalt dat de Vlaamse overheid begin 2007 al wist dat het Bam voorstel niet conform het bestek was, dat er geen transpantie was, dat het parlement onvoldoende controle had en dat de kostenramingen onrealistisch waren.
Hij vermeldt dat toen al de naam circuleerde van Bent Flyvbjerg. Deze gerenommeerde (Deense) hoogleraar (in Oxford) heeft, bij gebrek aan bestaand materiaal, zelf onderzoek gedaan naar 285 megaprojecten in 20 landen en op 5 continenten. Conclusie:
Planners van megaprojecten zijn selectief BLIND
Ook het Oosterweeldossier wordt gekenmerkt door strategic misinterpretation: opgesmukte offertes, zwakke democratische controle, gebrek aan transparantie, onderschatting van impact op milieu en omgeving, grote vertragingen en (uiteindelijk) ernstige politieke schade.
Flyvbjerg noemde dit Machiavelli’s formule (naar diens rake observaties van onstilbare verlangens naar macht, prestige, winst en macht?):
Maar het RGP-model van Flyvbjerg (referentiegroep prognose) biedt objectivering van megaprojecten. Met succes al in 2004 in Nederland toegepast! Op basis van internationaal vergelijkbare projecten wordt een realistisch profiel van het eigen project gemaakt en een verbeterde prognose. Budget x 3 is niet ongebruikelijk!
De levensduur van de Oosterweelverbinding is veel groter dan de huidige aanlooptijd. De ‘reasonable doubt’ is al lang overschreden. ‘Goed bestuur’ verplicht ons om de nodige evaluaties alsnog te maken. En deze kans te benutten om te leren voor toekomstige infrastructuurprojecten.
Standvastigheid moeten we bewonderen. Aanmoedigen zelfs!
Maar als standvastigheid verwordt tot een vreemdsoortige koppigheid die niet meer toestaat om op inhoudelijke vragen iets te verzinnen dat niet vergeven is van onfeitelijkheid, wel vol van feitelijke twijfel is, genre ‘Euh, maar ja, kijk, euh, ja zeg, het is nu eenmaal zo beslist’ (want ik heb de macht en vind het beter zo) -zeker indien het politieke bestuurslui betreft-, dan moeten we ons zorgen maken. Want…
dan bouwt men bruggen waar niets te overbruggen valt volgens plannen waarvan zelfs de plannenmakers niet meer zeker zijn
dan ontruimt men dorpen zonder te weten wat aan te vangen met het vrijgekomen gebied (als we nu eens een dok bouwen of zo?)
dan elimineert men ministers die verkiezingen redden maar ook, hoe vies, een maatschappelijk breed ondersteunde visie hebben
Vandaag heeft Jeroen Olyslaegers in De Morgen een fantastisch stukje gepleegd over de absurde Wappersaga, hoe men dit toch maar tracht door te drukken en met welke misleidende retoriek dit gepaard gaat.
(een zinsnede die zou kunnen getuigen van… moed, voluntarisme,
maar ook van… kortzichtigheid
en dan moet het inderdaad maar eens lekker teruggekaatst worden)
Een opkomst van 35% is hoog. En 60% laat geen twijfel toe. Trouwens, met zo’n resultaat (20% van de bevolking) geraken partijen in regeringen. En peilingen doen niet ter zake. Zoals ze dat bij reguliere verkiezingen ook niet doen.
Tijd voor brede betrokkenheid. Mét de stad, mét planologen, mét stadsontwikkelaars, mét medici, mét internationale experts. En e
en strakke timing.
