Zondagavond zijn we naar de voorstelling Wolf van Kommil Foo geweest in de Arenberg.
Tussen het gieren en brullen, de synchrone danspasjes, de zwijgzame maar o zo sprekende mimiek, de beeldspraak via een reiger bleek er ook wel heel wat aandacht voor de dood (en de lange weg er naar toe). Eventjes scherp snijden als Raf de plaats van god opeist (terecht enthousiast onthaald). Een verbasterde Johnny Cash-cover. En zòveel meer. Ga vooral kijken!
De ware kracht van Kommil Foo zit voor mij toch wel in de ongelooflijk creatieve en originele mengeling van lach, traan, dans, muziek, taal, etc.
