Posted on Leave a comment

Semper Fidelis. En een ster.

Met De Allerlaatste Caracara Ter Wereld schreef Peter Verhelst een prachtige roman vol uitgepuurde observaties en zonder overbodige woorden, maar veel werkwoordloze waarnemingen.

De schitterend aaneengeregen poëtische vaststellingen voeren ons weg van de (bewuste) bombast van Zwerm. Het verenigt de talige overtreffing van Memoires Van Een Luipaard, het vuurwerk van Tongkat, de romantiek van De Kleurenvanger en de maatschappelijkheid van… Zwerm. Het is een verhaal over de macht, de onmacht en de wezenloze kracht van verhalen, en de zinloze kwestie van het waarheidsgehalte ervan. Peter Verhelst brengt een paradijs tot leven in woorden en in zwijgen, vanuit een onmetelijk verbeeldend vermogen om ook de kleurenpracht en geluiden van de lokale fauna en flora te verlevendigen, in verhalen en verhaallijnen die op zich een paradijs vormen. Een waar bordeel van korte verhaalstoten, zacht deinende hoofdstukjes.

Een jonge, Belgische arts spoelde aan op een exotisch eiland, 15 jaar geleden, met een boot of zo, op zoek, vooraleer vrouwen uit de zee nu datzelfde doen, via vissersnetten, uit de zee of zo, en minder op zoek.  Het is een rietsuikereiland van vissers, een wat besloten gemeenschap. Het is een eiland van schaarse hoofdrolspelers; dokter Victor Duval, de priester Coriolan, een commissaris, Madame van het koffiehuis. Langzaam versmelten hun verhaallevens, vanuit de zoektocht van de dokter en de vraagtekens over zijn militaire vader.

Zo komen we uit bij Cassandra, eilanddochter, die haar geliefde verloor aan de zee, zuster en ontfermster over aangespoelde wezens. Het verleden eist een prominentere plaats op naarmate ook de hoofdstukken langer worden, en de soldaten landen. Opnieuw. Zoals het verleden. De militairen komen om de aangespoelden, vrouwen en intussen ook kinderen, te beschermen tegen zichzelf. Vrouwen en dieren uit de zee. En wie weet waar nog vandaan? En waar terug heen? Ze hebben geen tong om verhalen van een toekomst te maken. Maar ze spelen met de wind, de laatste wind die zich niet vangen laat.

Posted on Leave a comment

Paaszeeland

Het paasweekend van 2012 zal herinnerd worden als het paasweekend dat we doorbrachten in Kamperland, Zeeland (Nederland). We hadden een huurhuisje geboekt in het park Beach Resort van de Roompot. Hmmm, ontbijten met zicht op haven en op de Oosterschelde. Mooie vooruitzichten. En aangezien het paasweekend was, was een weekendarrangement ook een dagje langer, dat wil zeggen tot en met maandag. Leuke gezinsbelevenis.

Op vrijdag waren we wat te vroeg al ter plaatse, en dus maakten we een kleine wandeling nadat we onze auto alvast al wel aan het huisje hadden geparkeerd. Vooraleer de sleutel af te halen en onze intrek te nemen, genoten we nog van een kleine maaltijd op het centrale terrasrestaurant. Vervolgens was er het gebruikelijke ritueel van uitladen en huisje inrichten, omgeven door een bende joelende kinderen (3 in ons geval). En kijk, de eerste avond ben ik al onmiddellijk beginnen genieten van de nieuwste Peter Verhelst, “De allerlaatste caracara ter wereld”. Die had ik me nog snel aangeschaft voor vertrek. Niet omdat ik niks anders te lezen heb overigens, maar uit pure opwinding.

De zaterdag begon (na een ontbijt) met een bezoekje aan het tropisch zwembad van het park, wat erg leuk is met 3 waterratten van kinderen. Vervolgens brachten we een leuk bezoekje aan Zierikzee, waar we ons weer eens positief verbaasden over de leuke uitstraling van de gemiddelde Nederlandse boekhandel, en ons ook een huisnummer aanschaften in blauw emaille. Langs Neeltje Jans keerden we huiswaarts om vanuit het restaurant de kitesurfers bezig te zien, en ons eraan te herinneren dat we onze vlieger hadden meegenomen.

Op zondag, paasdag, leek het even of er zich een drama ging voltrekken, aangezien er geen paashaasbezoek leek te zijn geweest. Maar allicht was het gewoon even zoeken voor de paashaas, een vriend van Koos, vooraleer hij de weg naar ons huisje had gevonden. Oef, de kinderen konden paaseieren rapen.

En, zoals het zich had laten raden de dag ervoor trokken we ook nog naar het strand. Qua wind was het niet helemaal ideaal voor de vlieger, maar we hebben wel zandkastelen kunnen maken. We sloten de dag af met een Astrid Lindgren spel, een ganzenbord met figuren uit haar boeken. En dan kon mijn pret alvast helemaal niet meer op aangezien ik niet alleen mijn verjaardagsgeschenk 2012 veel sneller ben beginnen benutten dan de voorbije jaren het geval was, maar het bestond dan ook nog eens uit een borduurwerk, van Pettson & Findus, 2 leuke zweedse figuren (enfin, een kat en zijn baas). Wow, jaren geleden lijkt het dat ik nog borduurde. En plezier dat het deed!

Op maandag was het te regenachtig voor vele buitenavonturen. Dus na een ontspannen zwembeurt in het tropisch zwemparadijs genoten we binnenshuis van de regen en lekker eten. Veel paaseieren gegeten, amai. En intussen blijven borduren en lezen (niet tegelijk weliswaar).

Op dinsdag keerden we huiswaarts met een jarige dochter. Gelukkige 2e verjaardag, Nienke!