Posted on Leave a comment

Wedergeboorte van een krant

Schrap Me is de eerste bundel stiftgedichten van krantenman Dimitri Antonissen. Poëzie (niet: gedachte, feest, dada, etc.) die ontstaat door de niet-betekenisvolle woorden op volwaardig gepubliceerde krantenpagina’s genadeloos te… schrappen, weg te stiften.

Het resultaat oogt expressonistisch. Ritmische typografie. Beetje dada. Toch. Maar met meer betekenis dan dada verdragen kan. En de gedichten zouden ook overeind staan als ze uit geschrijf waren geboren, niet enkel restant waren van geschrap.

Natuurlijk mis je soms dat ene woord. Voor een betere verbinding, een net iets betere opbouw. Maar als de krant dat ene woord nu net niet voorziet? Kniesoor die daar over valt. Voor het overige is het resultaat van de zwarte stift grappig, ontroerend, verrassend oprecht.

Maar occasioneel verliest de schrapper me. Is het witte overblijfsel me net te licht. Wil ik meer ‘body’. Waarom niet meerdere krantenpagina’s 1 gedicht laten vormen? Een hele krant? Ambitie! Niet een gedicht uitgehouwen uit een muur van letters, maar uit een huis.

Kniesoor die daar over valt. Schrap me is zeker de retteketet waard.

Posted on 2 Comments

Krantenman

Krant brengt bericht van man die berichten brengt in krant om later het verborgene in berichten van kranten te vervormen tot gedichten.

De dader, de krantenman, Dimitri Antonissen, zoekt vergeving voor zijn misdadig journalistieke bestaan door woorden te distilleren volgens klankkleur in de immense oceaan van lettertekens die een krantenpagina is en deze vervolgens te clusteren met andere woorden. En dan: schrappen – schrappen – schrappen – stiften – stiften – stiften. En wat blijft is grappig, ontroerend, een gedicht uitgehouwen uit een muur van letters. Nu ook in boekvorm.

In bovenstaande zijn niet enkel de restwoorden van tel, maar ook de bewerking van de pagina an sich, de verbindingen en (vooral) de doorhaling om tot de Z_______o te komen. Ritmische typografie. Beat.