Schrap Me is de eerste bundel stiftgedichten van krantenman Dimitri Antonissen. Poëzie (niet: gedachte, feest, dada, etc.) die ontstaat door de niet-betekenisvolle woorden op volwaardig gepubliceerde krantenpagina’s genadeloos te… schrappen, weg te stiften.
Het resultaat oogt expressonistisch. Ritmische typografie. Beetje dada. Toch. Maar met meer betekenis dan dada verdragen kan. En de gedichten zouden ook overeind staan als ze uit geschrijf waren geboren, niet enkel restant waren van geschrap.
Natuurlijk mis je soms dat ene woord. Voor een betere verbinding, een net iets betere opbouw. Maar als de krant dat ene woord nu net niet voorziet? Kniesoor die daar over valt. Voor het overige is het resultaat van de zwarte stift grappig, ontroerend, verrassend oprecht.
Maar occasioneel verliest de schrapper me. Is het witte overblijfsel me net te licht. Wil ik meer ‘body’. Waarom niet meerdere krantenpagina’s 1 gedicht laten vormen? Een hele krant? Ambitie! Niet een gedicht uitgehouwen uit een muur van letters, maar uit een huis.
Kniesoor die daar over valt. Schrap me is zeker de retteketet waard.
