In mijn verdere exploratie van ons jong literair geweld (zie ook gods eigen literatuur) heb ik me verleden week Lege Jurken van Christophe Vekeman aangeschaft. En ik heb het met veel enthousiasme en ongeduld gelezen. Even afwachtend in het begin, maar al snel meegezogen in de complexe, innerlijke gedachtenwereld van de aanstaande jonge vader Lester Brandeman. Onzeker als de pest, vervuld van onbestaande, vermeende en/of andere angsten, vaak weifelend op de grens van realiteit en verbeelding (ook ik als lezer). Het deed me meer dan eens denken aan de sfeer en de hoofdpersonages van menig Jeroen Brouwers-boek (en zeker aan de hallucinerende beklemmingen van Joris Ockeloen en het wachten). De claustrofobie, de gevangenschap in innerlijke dwangneuroses, maar toch met dat vleugje tragikomedie. Het werkt, misschien mede door enkele trefzekere cliffhangers, want ik werd bijwijlen behoorlijk meegesleept in de ontwikkelingen van het verhaal op zoek naar wat nu weer komen ging.
MAAR: een gigantische valse noot vormen de uithalen naar (het succes van) Dimitri Verhulst, diens levenskeuzes, levenswandel en verleden. TOTAAL ONNODIG, van geen enkele literaire meerwaarde, al te simplistisch. Jammer, jammer, jammer.
Maar kom, C. Vekeman verdient toch een plaatsje in ons literaire hart.
