En dus gingen we naar Londen. Appartement geboekt in Croydon, waarvan Google Maps uitwees dat het in Greater Londen was maar wel voldoende dicht bij het ‘echte’ centrum leek te liggen. Een hotel was uitgesloten met onze mannen en wegens niet onze stijl. En dit appartement had een parking, want we wilden met den auto via den trein. Op onze aankomstdag, boxing day, verliep alles voortreffelijk alhoewel we in de verkeerde straat Sydenham Road van het verkeerde Croydon van het nochtans juiste Londen uitkwamen.
Het appartement bleek niet echt een voltreffer. Dat was niet omdat alles, maar dan ook echt ALLES, van Ikea bleek te zijn, maar omdat het vochtig, klein, en niet enorm goed onderhouden bleek. Maar kom, zoals in de hel van Parijs al eens was gebleken, maken we van alles het beste ondanks de beperkingen van onze kinderen. En het ging erom dat we in Londen waren, en niet op hotel, maar in een appartement, wat veel meer ons ding is. En zoals steeds op een aankomstdag verkenden we ook nu de lokale, stedelijke flora en fauna. Al was het maar om de nodige etenswaren in te slaan. Dus wij op weg naar Croydon, te voet. Inkopen deden we in de Marks & Spencer van de lokale shopping mail, Whitgift. Op de terugweg wilden we in de nabije pub/taverne een maaltijdje genieten, maar eten serveren zat er blijkbaar niet in op boxing day. Dus namen we de auto en, hop, terug richting shopping mall. Een ware lijdensweg op zoek naar een geschikte (lees: fatsoenlijke, beschaafde, ietwat gecultiveerde) EETgelegenheid. Na Croydon een keer of drie te hebben doorkruist, kwamen we terug in de winkelstraat terecht achter Whitgift en werd het een… pizzahut. Behoorlijke afknapper, maar nog beter dan al die andere take-aways die we vonden. ‘s Avonds werkte de wifi nog, en zochten we naar de meer aangeraden vervoersmiddelen richting centrum. En bleek Londen groter te zijn dan we dachten. Lees: bevond Croydon zich wel in greater London, wat dus best wel… great is.
Op dinsdag, 27 december intussen, trekken we een reeds bekende richting uit, namelijk naar het station van West Croydon dat we de dag ervoor hadden gespot en waarvan we hadden gesurft dat er een Overground tram naar Wimbledon zou vertrekken. 
En onze naspeuringen hadden ons geleerd dat we in Wimbledon konden overschakelen op de Underground. Maar in West Croydon bleek dat we eerst naar East Croydon moesten. Niet erg op zich, maar toch, ons ADVIES: ga naar Londen via East Croydon. In Wimbledon aangekomen, bleken er echter de nodige werken plaats te vinden, waardoor we de gewone trein moesten nemen naar Londen. Tijdens een lekkere middaglunch in een leuke gezellige koffiebar besloten we daarom een echte Londense taxi te nemen. Omdat Londen eens te meer erg groot bleek te zijn (greater, greatest London, you know), was die taxi toch wel erg lang onderweg naar de Tower. Het resultaat daarvan was dat ongeveer de hele familie wagenziek werd, en vrouwlief het nodige voedsel terug naar buiten werkte, onverteerd en langs de verkeerde weg. 
Toen we eindelijk de Tower bereikten, om 16.15u, bleek die ook al 15 minuten dicht voor bezichtiging. Met andere woorden, aan avontuur geen gebrek. Parijse doembeelden doemden op, overambitieus gezin weigert de beperkingen van kinderen met een beperking te aanvaarden en denkt ‘normaal’ te kunnen doen. Een vriendelijke kassier in de underground van de Tower vertelde ons dat we langs Victoria naar huis moesten, en dat bleek, jawel, met de gewone trein. Gewoon doen deze keer, al dan niet wegens totaal gebrek aan alternatieven. Wat een meevaller. De trein stopte in, jawel, East Croydon. Bevestiging van ons ADVIES: ga naar Londen via East Croydon. Treintje deed er slechts zo’n slordige 15 minuten over. Hey, hey, Londen werd ineens toch wat kleiner. Eten was nog steeds niet evident in Croydon, en zeker niet als het enige fatsoenlijke restaurant geen kinderen toeliet. Begrijpe wie begrijpen kan. Dus werd het een noodle restaurant. ‘t Is ne keer iets anders, maar toch niet echt veel meer niveau dan een pizzahut, en helemaal in de take-away sfeer.
Op de woensdag hadden we alleszins al het voordeel van inzicht in de benodigde transportmiddelen. U begrijpt het al, ga naar Londen via East Croydon. Vooraleer richting Oxford Street te trekken, maakten we in Victoria toch maar een klein wandelingske richting Buckingham Palace. ((Stelt niks voor, hoor ik u zeggen? Wel, doe het vooral na met onze gezinscombinatie!)) Oxford Street leidde toch al snel naar Regent Street, want daar vonden we het speelgoedwalhalla, Hamleys, 4 verdiepingen speelgoedpandemonium. Gelukkig wensten ze voor vrouwlief onze namen om te roepen zodat we als gezin toch herenigd konden worden. Ach, we hadden daarvoor alvast wel echt goed gegeten in Cape Town Fish Market, alwaar ze gek waren van onze kleine zus, en lekkere Sushi hadden voor de oudjes en Fish ‘n’ Chips voor de kids. Na de nodige speelgoedverplichtingen volgden nog enkele kledingzaken en een koffiebar om toiletredenen maar de drukte van een paar honderdduizend andere soldenshoppers noopte ons toch tot een rustige terugkeer huiswaarts. Met de trein vanzelfsprekend.
Temidden onze dagen van chaos, drukte en soldenstress beslisten we ook om heimelijk een gezamenlijk verlangen waar te maken en dus maakten we op onze laatste lokale dag een uitstap naar Canterbury, slechts anderhalf uurtje rijden. Na een bezoekje aan de ruïne van Canterbury Castle trokken we centrumwaarts. Na een geweldige Italiaanse lunch in Strada gingen de heren naar de Canterbury tales kijken en luisteren en gingen de dames shoppen in een überhippe Cath Kidston store. Een bezoekje aan -weerom- Marks & Spencer leverde ons het nodige voedsel op en een tevreden terugblik op deze uitstap, ondansk de -letterlijk- stormachtige terugrit. En, hey, kijk, eindelijk, ook de WERKSPOKEN verlaten mijn hoofd tijdens een portie dierengeluiden met de kinderen (ps. Jente doet een geweldige varkensimitatie).
Zodat we de dag erna richting Folkestone, Eurotunnel, reden. Daar brachten we onze laatste uren op Engelse bodem al wachtend door want de treinen hadden technische oorzaken voor hun vertraging. Dat noopte ons ertoe toch weer een wegwerpmaaltijd te nemen, in de Burger King. Maar na een laatste wiebelige treinrit, waarvoor ik niet 1 keer onze paspoorten moest tonen (dat was wel even anders in de andere richting; conclusie: de Engelsen zijn ons liever kwijt dan rijk) mochten we niet alleen opnieuw rechts rijden, maar hebben we vooral nog enkele zalig rustige eindejaarsdagen in besloten gezinskring doorgebracht.
