Posted on Leave a comment

De Geruchten gaan dat het een goed boek is

Ik herinner me -het was de tijd van onze boekenwinkel (1996)- de opwinding van een nieuwe Claus, De Geruchten. Later breidde hij daar nog een vervolg aan, Onvoltooid Verleden. Niet vies van een uitdaging schreef hij dit vervolg als een dagelijks feuilleton in de dagelijkse krant De Morgen. Weet niet of ik dat toen ook al ‘mijn krant’ noemde.

Heden ten dage enkel nog verkrijgbaar als combinatie onder de geünificeerde titel De Geruchten.

Totaal onverwacht en midden in de nacht staat René Catrijsse thuis. Vanuit de Kongo terug naar het Vlaamse Vlaanderen. Verborgen in de nacht, maar niets blijft ongeweten. Al zeker niet de terugkomst van deze verloren gewenste zoon. En aan een razend tempo komen ze. De Geruchten. Vanuit dagboekperspectief worden ze ons verteld. Genaamd en onbeschaamd, de eigenaars van de gedachten en hun aandeel in het verleden. Zeker is dat René en zijn ex-wapenbroeder Charlie nog een rekening open hebben staan met hun voormalige legerkapitein, de Kap.

Tot daar zijn De Plagen. Smeerlapperij alom. In de geesten, met de lichamen, in den oorlog en in de Kongo. En oude bekenden elkaar terug opzoeken. Ex-geliefden ter bescherming van hun nieuwe geliefden. Schoolmeesters en andere vermeende notabelen, de zussen Rombouts, keuterboeren, E.H. allerhande, Hèm. Vanop de eerste rij te beleven door de ogen van Wij van café De Doofpot.

Claus beschrijft in deze met de Libris Literatuur Prijs beloonde (1997) roman op een beklijvende wijze het beklemmende web van een samenleving. In een tijdperk (vroege jaren ’60) en tijdloos. Ontrolt de psychologie van een dorp. In een schitterende volkstaal. Met schwung en zwierigheid. Toont hoe zijn bewoners er wel, of net niet, in slagen te ontsnappen. Tot en met een wanhopige terugkeer. Die gedoemd was om te mislukken. Allicht. Hugo Claus kent het, maar is het niet. Verdiend applaus voor de meester.

Leave a Reply