Een filmscript. Waarin Paul van Ostaijen zijn voorliefde voor de jazz integreert met zijn persoonlijke beleving van -bloedig neergeslagen- burgeropstanden, allemaal in het na-oorlogse Berlijn. De Dada uit beeld geschreven. De Bankroet Jazz. Pleite. De tekst in boekvorm leest lekker beeldend en werd meer dan 80 jaar na creatie… verfilmd.
Het kriebelt. In de stad. Steden. Dada. Op een jazzy ritme. Een consortium wordt opgericht. De revolutie verspreidt zich. Op een jazzy ritme. Zelfs de Reichsminister en zijn gewapende milities krijgen het geweldloze geweld niet doodgeschoten. Schiesst noch was, Noske. Iedereen danst. En is rentenier! Dankzij immer groeiende kortingen op staatsbons van immer groeiende waardestijgingen.
De Europese wereld wordt dada, maar even snel gaga. Het humanistisch optimisme verzuipt. En geen grote contemporaire mensevrienden, noch een ernstig jongmens als Charlie Chaplin, krijgen de zaak nog gered. Da da kabaret, daaaag. Geld is alles. C’est la B A N Q U E R O U T E, quoi.
Kleuren, dans, beweging. Sfeer. Samengeknipt met beelden uit verschillende films uit de beginjaren 1900. Het procédé verhoogt de authenticiteit, maar laat minder ruimte om het script na te leven. ‘Charlot wordt gehangen’ was zelfs in de eerste versie geschrapt en kwam finaal niet meer voor. De herkenning van Charlot als profeet is bepaald eigenzinning. De tijd gaat niet de vuilbak in. De overgave van de kerk is nogal bloot. Er moest natuurlijk beeldmateriaal bestaan om het scenario zo goed als mogelijk te tonen. Maar het geheel is zeker bevredigend.
Antwerpen of Berlijn, het maakt niet uit. Van Ostaijen uit zijn wantrouwen tegen georchestreerde, grootse bewegingen die het individu uitschakelen.
