Omdat ik haar laatstgeborene, Stukken Van Mensen, zo geweldig vond, was ik ook heel erg benieuwd geworden naar de vorige van Mira. Die heet In De Daluren en blijkt, na ettelijke beluisteringen, voor een debuut behoorlijk matuur en al heel… Mira. Het sappige accent, de gevatte teksten, heerlijk druipende ironie, omgekeerd zelfbeklag, preoccupaties met de domheid van het BV-dom en andere kleurders van dagen.
Zijn er dan geen verschillen/evoluties te merken? Jawel, hoor. De instrumentatie op dit debuut is prima, verfijnd of wat steviger waar nodig, maar globaal wat traditioneler. De opvolger is zeker een pak gedurfder, wat elektronischer, frivoler en speelser (met dank aan JMX ongetwijfeld), hier en daar wat gevoeliger. Ander verschilpunt is dat nummer 2 zeker hit-gevoeliger materiaal bevat, net iets catchier, evenwel zonder aan eigenheid en (vooral) eigengereidheid in te boeten. Gevolg: meer airplay (in de piekuren dus). Zodat ik ze kon leren kennen…
