Ik kwam de naam Arthur Japin in mijn leesleven al vaak tegen, maar dat bleef zonder gevolg. Tot zijn verschijning in Iets Met Boeken. (Samen met Erik Vlaminck, de ultieme aansporing om eindelijk diens nieuwste, Suikerspin, te lezen. Tot geweldig genoegen zoals je later kan lezen)
Enfin, waar TV af en toe dus goed voor kan zijn.
Ik ben in Een Schitterend Gebrek gedoken. Zoals zo vaak, door de achterflap. Omdat, euh, wel, zeg nu zelf, welke oprechte romanticus en vrouwenzot wil nu niet weten wie die ene, unieke vrouw zou kunnen zijn waarvan de essentiële eenzaat Cassanova zegt dat hij haar, en alleen haar, onrecht deed.
Het eerste deel gaf me het gevoel dat het hoofdpersonage, Lucia, een al te idyllische, en dus per definitie onbestaande, romantiek, genre het lijden van de jonge Werther (zie ook tijdvak), moest ontgroeien, overstijgen. Hop, voorbij de romantiek, into de cyniek. En dan dendert het voort, voorbij de realiteit, het leven achter het masker, dwars door Europa, tot in het kille, minder-vrijdenkende-dan-het-pretendeert-te-zijn Amsterdam. Op de vlucht voor de Liefde, vanwege de Liefde. Lerend dat de realiteit datgene wordt waar je in gelooft. En in dat kille Amsterdam gebeurt het onmogelijke, Lucia (inmiddels Galathea) ontmoet hèm opnieuw, verneemt hoe hij geleefd heeft sinds …
Een schitterend Gebrek? Ach, het kan vanalles zijn, jeugdigheid, een verminking, de realiteit. Geloof het, of ook niet.
ps. Stephen Fry gaat het verfilmen. Lees zelf maar…
Je krijgt van mij een ‘Encouraged-Award’! Zie hiervoor op mijn blog.