In een amechtige poging om mee te zijn met de betere literaire, lokale lichtingen ben ik de voorbije jaren recentere werken beginnen lezen van o.a. Dimitri Verhulst, Stefan Brijs en Yves Pétry. Ook nog Abdelkader Benali nu ik eraan denk. Oh ja, en ook Grunberg. Over de anderen later, nu tijd voor de geweldige Yves Pétry, als reactie op het schandalig uitblijven van media-exposure en superlatieven.
Ik heb zo’n stramien om, als iets (boeken of muziek) me bevalt, vervolgens terug te gaan in de tijd (zie je ook evolutie in het werk, of soms net niet). Dus: begonnen met De Achterblijver (2006), dan De Laatste Woorden Van Leo Wekeman (2003, maar nu op de kop getikt in boekenmarkt De Markies) en momenteel aan het lezen in Gods Eigen Muziek (2001).
De Achterblijver is in ieder geval de max. De zalige stijl en overdadig-maar-niet-storende beeldspraak, de rijke taal, de organische opbouw, de wetenschapper-achtige figuren, hier en daar een fixatie op homosexualiteit, de anti-heldhaftige hoofdfiguren (toch steeds van vlees en bloed, lees: geloofwaardig geschetst) en de filosofische beschouwingen zijn in hetgeen ik tot op heden las telkens veelzijdig aanwezig. Stuk voor stuk aanraders, maar met De Achterblijver bereikt onze heer Petry toch een (voorlopig eerste?) hoogtepunt. De figuren, hun kleine en grote afwijkingen, de verhaalsprongen door de tijd, de langzame afglijding van Gram Goetleven, tegen een intrigerende achtergrond van ethiek vs. moderne wetenschapsbeleving (zie ook Brijs’ De Engelenmaker trouwens).
Geweldig om te weten dat deze meneer geheel compromisloos en schaamteloos gaat voor grootsheid, voor literatuur, voor zijn plaats in de geschiedenis van onze letteren. Koop het, lees het, raak verslingerd, verdien hem!
