Op Mira heeft Mira, zonder aan scherpte of woordkracht in te boeten, toch haar bijtend, woordgegeven cynisme omhuld met een zachtere poëtische laag. Ze is even woordkrachtig maar minder sarcastisch. Haar prachtige meesleepstem en haar haarfijne uitspraak zijn op dit Mira-product, haar 3e al, ingebed in schaarse en fraaie arrangementen van roffels, riedels en geklop. De ritmes zijn gebroken, maar meeslepend en ondanks de felheid toch vol van een lichte tristesse. Het gaf me een enkele maal het gevoel van tango, maar vervuld van weemoed en van deemoed, een lichte vorm van medelijden daar waar haar vorig werk eerder een verbale aanslag was.
Een schitterend album van een artieste die niet stilstaat, maar blijft gaan voor vernieuwing en diepgang. En, overbodig om te vermelden maar toch, een stem herkenbaar uit de duizenden. Mira verstaat de uiterst zeldzame kunst om een zacht dialect te gebruiken dat ontzettend past, niet geforceerd, ook niet storend. Een madam met een plan.
Van schoenen en planeten.
