Einde 2003 kwam een of andere ‘nobody’ uit een nietsland van alcohol- en ander misbruik, wereldgereis en verlaten jeugd roemrucht het literatuurwereldje binnengedonderd. Hij noemde zich DBC Pierre en zijn debuutroman Vernon God Little was net uitgegeven. Nog steeds dirty, maar intussen wel clean kreeg hij zowaar de Man Booker Prize voor zijn debuut. Het prikkelde me. Het wekte mijn fascinatie. Maar tegelijk mijn argwaan. En dus bleef het bij fascinatie.
Pas in 2011 las ik hem. Pas met zijn derde werk, het toen net uitgegeven Licht uit in Wonderland, las ik hem. En ik was onder de indruk. DBC Pierre beheerst taal en weet met zijn taalvaardigheid bizarre werelden tot leven te brengen. Hij schrijft erg rijk, in volrond gevulde zinnen, breed en met vreemdsoortig rake beeldspraak. Hij weeft de meest bevreemdende, kronkelende verhaallijnen samen tot een mogelijke waarheid, via verbeelding, via taal.
In dit debuut wordt het hoofdpersonage in concentrische cirkels rondgeslingerd in wat de na-gebeurtenissen zijn van de schietpartij op zijn school door de persoon die nu éénmaal zijn vriend was. Elke concentrische tolbeweging brengt de waarheid meer aan het licht, alhoewel Vernon er zelf steeds verder van wegtolt. Het is een sterk staaltje vogelperspectief dat de lezer wordt geboden, terwijl de spelers zelf niet tot het doorbreken van hun ellips komen. De afstand zorgt ook voor meewarige hilariteit bij het bekijken van die crazy mallemolen van oorzaak en gevolg voor enkel burgers en leugenaars (meer is er niet). Gelukkig brengt een lekker stukje country muziek geregeld troost.
Eigenlijk schetst DBC een verschroeiend ontluisterend beeld van universeel-kleingeestige gemeenschappen en hun bewoners. De tragiek van achterklap en puberklap. Een hilarisch beeld van gescheiden ouders en moeders met rare vriendinnen. Van overhitste menigtes, dolgedraaid politiepersoneel en perverse psychiaters. En dat alles wordt beleefd door een al bij al onschuldige puber, met onschuldige puberverliefdheid (en het bijhorend verraad voor geld) tegen een groteske achtergrond van media-verwarring en reality-TV. De dood achter de rode knop.
In een magistraal einde verwordt Vernon tot zijn hoogsteigen deus ex machina en legt vlotjes alles in de plooi. Persoonlijk moest ik tijdens die eindperikelen toch al even graven in het geheugen toen daar onder de cellen de biechtvader een seriemoordenaar met een bijl bleek te zijn. Waar was ik dat ook al weer tegengekomen? Ultiem toont DBC in deze Vernon God Little al een eerste keer zijn romantische inborst, zoals hij het daarna ook doet in Licht uit in Wonderland.
Vernon Gregory Little
Vernon Geslachtsklier Little
Vernon Gucci Little
Vernon Loop-naar-de-hel Little
Vernon Godzilla Little
Vernon Gonzalez Little
Vernon God Little
