Play. Deden ze. Cie. Parallax, kleinste theatergezelschap van Mechelen. Connecting people.
Perron. Land van ergernis, angst en frustratie. Overbevolkte stilte. In het hoofd. Rondom.
t e v e e l . T E – V E E L
In de Hij zag ik nogal wat parallellen met De Leraar van Bart Koubaa. Eerst lijkt hij zinnige bespiegelingen te maken. Gaat toch wat ver in conservatisme. Eindigt als een verzuurde onbegrijper. En onverdraagzaamheid wordt… wraakzucht. Verschil is dat de perronbewoner niet begint te moorden. Net niet. Meer literair in zijn woorden dan in verschijning (op z’n Händke’s blijkbaar). Heeft nochtans een leven gehad. Een jeugd ook. Met ijspegels à la Elvis Peeters.
Enkel de uitspraak gleed al eens uit in de hitte van de ergernis.
Zij. Onzekere, weggedrukte deerne. Onzeker desondanks vele vrijspraken; de wil om eindelijk zelf vrij(gesproken) te kunnen zijn. Sprekend met zo’n mooie, verzorgde stem. Onbehagen op meerdere niveaus; van rechstreeks ontweken interactie (het ongemakkelijke zitten, verzetten, schuifelen, opschuifelen) naar het ingebeelde aanspreken / uitlachen / verwijten tot (bovenal) beklijvend de innerlijke gedachten, bespot in fel wit licht. Op zoek naar de pauzeknop.
Verzorgde lichtinstallatie, filmpjes+originele muziekkeuze (typisch de hij achter de hij). Set(ting) aansluitend met Cjour.
Woorden. Veel woorden. Scheldwoorden. Namen. Scheldnamen. Verzorgd. Geïnspireerd. Gedreven.
Maar nu ga ik weg. Al eentje minder, lieve dame! Stop
Oprechte dank.