Soms mag je ‘t niet forceren. Ik denk daarbij aan Mira en mij. Stilletjes groeiden we naar elkaar toe. 1 Liedje op de radio. 2 Liedjes op de radio. 30 Seconden voorbeluisteringen op iTunes.
Toen kocht ik haar en sneed zij mij… in Stukken Van Mensen. Met haar snedige taal in heldere, zeldzaam natuurlijke en sexy Vlaams(ch)e klanken.
Ondanks de mooie, verstilde passages -gebracht met sensuele stem- onderscheidt* Mira zich vooral met de meer nerveuze (neurotische?) songs en in licht absurdistische sferen badende teksten. Maar ook: een dik compliment voor de speels-experimentele arrangementen.
Die snijdende blik op de hoes maakt mij niet uit, want ik heb mijn hart aan haar verloren, op één of andere planeet. Ik mag echt niet klagen.
*Niet te vergelijken, maar toch even verwijzen naar die andere straffe madam, annex zingzangliedjesschrijfster met volstrekt eigen stemgeluid en avontuurlijke arrangementen Eva De Roovere (ook levend).
