Wim Helsen is de trotse eigenaar van een universum waar gerecycleerde popmuziekjes schallen. Tederheid escaleert er nogal eens in vuiligheid. Gekke dansjes en enge lichaamskronkelende gorgels moeten.
Soms, heel soms, is het er… stil (een hele kunst voor een komediant), of ongemakkelijk (bij gestorven vrouwen of gezelfmoorde zussen). Dan weer duikt een nieuwsoortig superheld op, of moet er dringend geïnterageerd worden met het publiek, al dan niet op aangeven van stemmen naast het hoofd (de schele jezus spreekt).
Meester-entertainer Helsen maakt van het podium dat universum. Hij toont je de verwonderde, maar ook hunkerende, blik van een in zichzelf gekeerd jongetje op een kutwereld waar weinig communicatie (mee) mogelijk lijkt. Waar zelfs een gewone beenhouwer zich niet aan de juiste dialogen houdt (beenhouwer = slager, wegens voorstelling bijgewoond in De Maagd in Bergen op Zoom). En absurde plezanterieën uithalen bij de (hij/zij) bakker is ook al geen toonbeeld van ‘echt’ contact.
Gek, maar in die wereld voel ik me… thuis (rap, een jingle).
Ook in Het Uur Van De Prutser worden die typische aspecten fijn belicht/uitgespeeld. Het hergebruik van ideeën, tics en trucs valt nauwelijks op, laat staan dat het stoort, omdat meneerke Helsen het zo geniaal en charmant verpakt. Of misschien is het omdat hij vooral niet zijn best doet om verlichting -grappen en grollen en zo- te brengen in dat kutleven waarvan hij de essentie intro-gewijs in ons smoelbakkes keilt. En geen bezoek aan de bakker, rare conversatie met die bakkermans of vertakking naar andere werelden die helpt. Desondanks (oh, ironie) toch meer dan gebulderd, geschaterd en glimlachend genoten.
Kortom: geen prutser, maar een STER.
Geniet van een fragment van zijn vorige show:
