Door het enthousiasme en de wierook van Yves Desmet (van mijn favoriete huispapier De Morgen) heb ik Nemen Wij Dan Samen Afscheid Van De Liefde van Paul Baeten Gronda gelezen (PBG’s naar het schijnt lekker scherpe columns in DM volg ik nauwelijks en waren geen koopmotivatie).
Dhr. PB Gronda heeft alvast een fijn bevreemdend (eerste) boek geschreven, dat mij het nodige literaire taal- en verhaalgenot heeft bezorgd. Okee, ik kan niet zeggen dat ik er de metal-scene van de jaren ’90 mee heb leren kennen. Dus daar mist het allicht zijn doel (aheum). En, nu ik er zo bij nadenk, inderdaad, ik voel me ook nog niet verder verwijderd van de Liefde dan ik Haar voorheen nabij stond. Maar verder is het een schot in de roos. Een kleine familiegeschiedenis, ongesproken gezins- en andere verbanden, vleugje misantropie, een mismaakt karakter minder of meer. (her)Kenbaar? Helaba, refereren aan andere auteurs doet de eigenheid van dit boek onrecht aan!
- Kàn een boek een eredienst zijn, als eeuwig (ja, zo gaat dat met begrafenissen) afscheid van (in dit geval) de liefde? Dan is de schrijver vast de mompelende pastoor van dienst.
- Dreigend pistool op de omslag (semi-automatisch, zie auteur)? Geen zorgen. Allicht van Sambo, ongevaarlijken typ.
Gerenommeerde columnist verschijnt als nieuwbakken schrijver in De Laatste Show (jammer dat beeld en geluid zich van elkaar verwijderen, qua synchronisatie dan):
Tip: Onderwegens zo nu en dan de openingsbrief herlezen verhelderde.
